کابل، جبهه‌ی مقاومت ملی: نوار دیداری اندوه‌باری که در رسانه های اجتماعی دست به دست می‌شود، نشان می‌دهد، که یک مادرِ مظلوم زیر حاکمیت طالبان در کابل، به‌خاطر گرسنه ماندن کودکانش نوحه می‌کند و اشک می‌ریزد و از ره‌گذران سرِ جاده کمک می‌طلبد.
از همه جان‌گدازتر و شگفت‌تر در این نوار دیداری این است که دیده می شود، یک کودک اسپندی که نماینده‌ی نسلی از کودکان نادارِ زیرِ سیطره‌ی طالبان است، با کمال کاکگی به این مادر پول می‌دهد؛ اما طالبان به فریاد‌های او توجهی نمی‌کنند و با موترهای شیشه سیاه، از کنارش رّد می‌شوند
مردم می‌گویند: در حالی‌که از ناداری فرزندان شان را به فروش رسانیده‌اند، سران بی‌احساس طالبان هیچ‌گونه توجهی به وضعیت ناهنجار مردم ندارند و جهان نیز خاموشی شرم‌آور اختیار کرده‌است.
شهروندان کشور می‌افزایند که طالبان، بدون توجه به حالت رقت‌بار مردم، تنها به ریش و دستار مردم چسبیده‌اند و خود شان درد ناداری و گرسنگی را نمی‌کشند.
ضجه‌های دردناک این مادر روی جاده‌های کابل، نشانه‌ای از درد و اندوه هزاران مادرِ مظلومی‌ست که شب‌ها و روزها، کودکان شان با شکم گرسنه به خواب می‌روند و اِمارت‌نشینانِ وحشی در ارگ، غذاهای رنگارنگ می‌خورند و آروغ شکم‌سیری می‌زنند.
این درحالی‌ست که پس از اشغال افغانستان توسط طالبان، هزاران خانواده مشمول زنان، دختران و مردان بی‌کار شدند و اکنون در فقرِ فزاینده به‌سر می‌برند.
کمک‌هایی هم که از سوی نهادهای جهانی به مردم نادار و مستحق افغانستان انجام می‌شود، همه‌ای آن‌ها از سوی طالبان، به بستگان و نزدیکان شان داده شده و حیف و میل می‌شود.
