کابل، جبهه‌ی مقاومت ملی: روزنامه‌ی امریکایی واشنگتن‌پُست در گزارشی به وضعیت دانش‌آموزان افغان پس از طالبان پرداخته و نوشته‌است که هزاران کودک به دلیل ناداری، به انجام کارهای شاق رو آورده‌اند.
واشنگتن‌پُست با یک کودک ۱۶ ساله به نام "کرزی بلوچ‌خیل" گفت‌وگو کرده‌است که ۹ ماه پیش، قبل از آمدن طالبان درس می‌خواند؛ اما امروز دست‌مال کاغذی می‌فروشد.
او در یک روز ممکن است تا چهار دالر به دست آورد که تنها برای غذای یک شب خانواده‌ا‌ش کافی است.
روزنامه می‌نویسد که با روی کارآمدن İگروه هراس‌افگن طالبانİ در پانزدهم آگست سال گذشته و قطع کمک‌های خارجی، میزان بی‌کاری افزایش یافته و هزاران دانش‌آموز از مکتب خداحافظی کرده و به انجام کارهای شاق رو آورده‌اند.
به گزارش واشنگتن‌پُست، به سبب جنگ و ناداری در کابل، شمار زیادی از کودکان مجبور شده‌اند به گدایی روی آورند، زباله جمع کنند و کفش رهگذران را رنگ کنند.
به گفته‌ی روزنامه: شمار این کودکان در چند ماه گذشته به گونه‌ی سرسام‌آوری بیش‌تر شده‌است.
"یوسف نوابی" رئیس نهاد موسوم به "آشیانه" که برای کودکان بی‌سرپرست کار می‌کند، به این روزنامه گفته است که کمک‌های جهانی برای برنامه‌های اجتماعی که روی اطفال تمرکز داشت، همه متوقف شده است.
"شاهد" ۱۴ ساله، برادر کوچک "کرزی" است که مکتب را رها کرده و با برادرش یک‌جا دروازه‌ی خانه‌ها را تک تک می‌زنند و دست‌مال کاغذی می‌فروشند.
در کنار رنج دوری از مکتب، این دو کودک را حرف‌های کنایه‌آمیز، زخم زبان و تمسخر مردم نیز رنج می‌دهد.
شاهد به واشنگتن‌پُست گفته است که با وجود تحمل تمسخر و حرف‌های ناپسند مردم، باید کار کنند: «اگر با پول به خانه برگردیم، والدین ما خوش‌حال می‌شوند، اگر بدون پول برگردیم ناراحت می‌شوند و این یگانه چیزی است که ما در باره‌ی آن فکر می‌کنیم.»
خانواده‌ی کرزی در یک خانه‌ی کوچک کرایی در منطقه "پل‌چرخی" در شرق کابل زنده‌گی می‌کنند.
"یوسف" پدر خانواده‌ی کرزی افسر پولیس بود و ماهانه بالاتر از دو صد دالر تن‌خواه داشت، اما با بازگشت طالبان هراس‌افگن، مانند هزاران کارمند دیگر بی‌کار شد و هنوز موفق به پیداکردن کار دیگر نشده‌است.
دو برادر بزرگ کرزی به پاکستان رفته‌اند، یکی در موترشویی و دیگری در خیاطی کار می‌کند؛ اما این خانواده حالا کاملاً به درآمد کرزی و شاهد متکی است.
هرچند درآمد این دو کودک هم به حدی نیست که برای پرداخت کرایه‌ی خانه کافی باشد و تنها می‌شود با آن کمی برنج و عدس برای نان شب خرید.
به نوشته‌ی این روزنامه: ده سال پیش "یوسف" به این امید از یکی از روستاهای دوردست افغانستان به شهر کابل کوچ کرد که فرزندانش، به خصوص کرزی و شاهد درس بخوانند؛ اما حالا می‌گوید که بعد از سقوط حکومت به دست اجیران طالب، مجبور شده است که برای پیداکردن یک لقمه نان فرزندانش را از مکتب بیرون کند.
