چرا طالبان از پخش واقعیت‌ها می‌ترسند؟

همگان می‌دانند که سخنگوی طالبان در آغاز نبردها در "پنجشیر" و "اندراب" گفت که هیچ روی‌داد امنیتی رخ نداده و همه چیز به روال عادی ادامه دارد.

اما تجربه نشان داده‌است که طالبان، سه نوع برخورد با خبر دارند:
- کتمان کامل حقایق و واقعیت‌ها؛
- تحریف خبرها؛
- پخش اخبار بی‌ماهیت از ملاقات‌های روزمره‌ی شان‌.

آنان تصور می‌کنند که با روش مستبدانه‌ی سرکوب اهالی مُلکی و کتمان روی‌دادها، می‌توانند از گسترش روحیه‌ی قیام عمومی در برابر شان جلوگیری کنند؛ اما واقعیت امر این است که گسترش روحیه‌ی قیام عمومی در برابر هر نظام مستبد، یک روند طبیعی بوده و با گذشت زمانِ مُعیّن و آشکار شدن هر چه بیش‌تر چهره‌ی اصلی طالبان، این روند شکل می‌گیرد.

پس از آن که شکست‌های پی‌هم طالبان در جبهه‌های "پنجشیر، اندراب‌ها و ورسجِ" تخار توسط منابع مستقل تایید شد، طالبان نیز به وقوع درگیری‌ها اعتراف کرده و این بار فقط در مورد آمار تلفات و زخمیان خویش دروغ گفتند تا از یک‌سو از شکست بیش‌تر روحیه‌ی جنگی در صفوف خویش جلوگیری کنند و از سوی دیگر، تاثیر منفی آن را در روند سربازگیری‌های شان مانع شوند.

اقدام دیگر طالبان در وارونه جلوه دادن اخبار جبهه‌های نبرد، استفاده از یکی از تلویزیون های به ظاهر مستقل در کابل بود.( تلویزیونی که خبرنگاران آن از گذشته‌ها و به ویژه در ماه‌های پسین، حساب‌های تویتری خود را در خدمت اهداف گروه طالبان قرار داده و مالک آن شبکه در حالی که سِمَت مشاوریت اشرف‌غنی را داشت، به داشتن ارتباط با طالبان و "آی‌اس‌آی" نیز مظنون بود.)

ابلاغ هدایت خروج عاجل از افغانستان و قطع فعالیت های رسانه‌‌ای خانم "ایزوبل یونگ" خبرنگار بریتانیایی و تیمش که برای تهیه‌ی گزارش‌های مستند به افغانستان آمده‌ بودند، نشان می‌دهد که طالبان از دست‌رسی منابع مستقل و یا منابع غیر خودی به اخبار و اطلاعات، سخت نگرانی دارند.

واقعیت این است که طالبان توانایی مقابله در برابر مردم و تامین حاکمیت مستبدانه بر آنان را از دست داده و به شدت می‌کوشند تا اخبار شکست‌های شان همگانی نشده و روحیه‌ی راندن نیرو های طالبان از مناطق کوناگون، گسترش بیش‌تر نیابد؛ از همین‌رو، دست به نقض صریح حقوق بشر زده و جنایت‌های بیش‌تر جنگی را مانند: کشتن اهالی مُلکی، کوچ اجباری و گروگان گیری، مرتکب می‌شوند.

بر بنیاد برخی اطلاعات: پس از بررسی شکست‌های پی‌هم این گروه در "پنجشیر، بغلان و تخار"، رهبران طالبان در کابل به این نتیجه رسیده‌اند تا برخی از چهره‌های سیاسی گذشته را در یک نشست فراخوانده و از آنان برای فریب اذهان عامه استفاده کنند.

این در حالی‌است که مردم دیگر به چیزی کم‌تر از تامین عدالت اجتماعی و رعایت کامل حقوق شان، راضی نخواهند شد.

حمید حامی